Over werk, onrecht en rijkdom
Volgens de Urban Dictionary: the point at which an already unstable situation devolves into utter chaos…
Januari 2018
Bovenstaande onstabiele situatie begon in de eerste week van januari 2018: mijn partner en ik gingen uit elkaar. De ‘utter chaos’ volgde twee weken later: het knobbeltje in mijn borst bleek stiekem toch borstkanker te zijn. Daar sta je dan met 3 kinderen (toen 13, 11 en 9): hoe ga je die onschuldige snoetjes buiten deze chaos houden? Ooit gehoord van onschuldige (pré)pubers? Nee? Ik ook niet… Dus open en eerlijk werd de gouden formule.
Maar evengoed: van een stabiel leven ging ik in één klap over op financiële onzekerheid, zorgen over de impact op de kinderen en onrust over mijn eigen gezondheid.
Minder werk
Kort na de eerste operatie volgde een tweede. En hoewel narcose prachtig is, begon het goedje na 2 keer gebruik zijn tol te eisen: het knabbelde aan mijn concentratievermogen. Ik nam minder werk aan om alle regelwerk rondom kinderen en scheiding te kunnen afhandelen. Geen leuke keuze, maar wel te doen. Het was maar voor eventjes… dacht ik.
Helaas kwam de tumor rap weer terug en ging ik enkele maanden later voor de derde keer onder narcose. Omdat snel herstel en een gezond lichaam bij mij voorop stonden koos ik voor borstamputatie zonder reconstructie. Hoe dit is? Ach, ik ben aan een kant zo plat als een duppie. Een voor mij volstrekt logische keuze, die later helemaal niet zo normaal bleek te zijn.
Ballen in de lucht
Ik had als ‘afscheidscadeautje’ een serieus narcosebrein meegekregen. Ken je Dory uit de film Nemo? Zij heeft een concentratieboog van nog geen vijf seconden. Ik was Dory 2… met als extraatje dat ik niet alles meer snapte. Als mensen je de clou van een grapje uit moeten leggen, is dat best wel een dingetje. Gelukkig meestal wel een hilarisch dingetje.
Al met al zorgde mijn niet-werkende brein er dus voor dat de ballen die ik zo zorgvuldig in de lucht probeerde te houden in een keer naar beneden kwamen. Geen concentratie, (dus) geen werk, lichamelijk even een wrak (hallo, zwaar boodschappenkrat), kortom van alles niks. Gelukkig ging de zomervakantie van start, tijd om bij te komen.
Uiteindelijk herstelde mijn lichaam zich snel, maar liep ik nog ruim een half jaar met een hoofd vol watten waardoor concentreren moeizaam ging. En nu had het wel serieuze gevolgen voor mijn werk. De korte versie: ik ging samen met de eerdergenoemde ballen volledig onderuit. Omdat het onvoorspelbaar lang duurde, heb ik maar een paar klanten kunnen behouden, hun klussen waren meestal klein en met een ruime deadline.
Irritatiefactortje…
Vanaf februari 2019 verdwenen de watten en kon ik voorzichtig weer opbouwen naar meer vertaalwerk. Vaak ging het goed, maar soms ook niet en ging ik na een project onderuit. Zoals bekend lag en ligt het werk niet altijd voor het oprapen. Je kunt niet zomaar een blik klanten opentrekken op het moment dat je wél de energie en concentratie hebt om bergen werk te verzetten. Zoals Jochem Myjer zo treffend zingt: “Het is een irritatiefactortje”.
Buiten mijn bubbel
Ik wist inmiddels aardig de weg in het internationale wereldje van borstamputaties. En waar ik eerder vooral kennis kwam halen, was het nu tijd om te brengen en verder te kijken dan mijn eigen bubbel.
Maar ik schrok van wat ik toen (zonder oogkleppen) zag… Het respect dat ik kreeg voor mijn keuze bleek helemaal niet zo normaal te zijn! Veel vrouwen krijgen de keus voor ‘geen reconstructie’ niet eens aangeboden! Of het wordt soms botweg geweigerd. Van landen in Amerika wist ik het wel, maar nu ik inzoomde op Nederland was ik echt verbijsterd. Een verzorgingsstaat als het onze, waar een (gezonde!) keuze volledig wordt genegeerd…
Ronduit Plat
Maar… ik had het druk met mijn eigen leven weer opbouwen, zorgen voor inkomsten en een stabiele omgeving voor de kinderen. Dus ik kon er verder niet zoveel mee. Ik had geen tijd, geen budget. Er was vast wel iemand anders in Nederland die hier mee bezig was. Toch? Euh… niet dus.
Als rasechte en vooral eigenwijze Friezin kon ik zoveel onrecht niet aanzien. Al mijn goede argumenten ten spijt, ik moest wat doen. Ervaring in het leiden van een groep of organisatie had ik niet en wie was ik nou eigenlijk? Maar soms roept je hart zo sterk dat je linksom of rechtsom je gevoel moet volgen.
Zo ontstond eind 2020 mijn eigen organisatie Ronduit Plat. Er was op dat moment zo goed als niks voor vrouwen die (overwogen om te) kiezen voor plat na borstamputatie. Geen lotgenotencontact, weinig informatie, geen plek waar ze met hun vragen terecht konden.
Stem geven
In tussentijd was ik naast vertalen ook gaan tekstschrijven. En wat kon ik dat nu goed inzetten: door mijn eigen ervaringen publiekelijk te delen en andere vrouwen te helpen hun stem te laten horen. Ik weet inmiddels: dat maakt het verschil. En al dat ploeteren, foeteren en onderuitgaan van eerder, het blijkt de ervaring waar ik nu uit kan putten...
December 2021 kwam ons eerste fotoproject online. Daarin laat ik samen met 9 andere (half)platte vrouwen in woord en beeld zien wat ‘plat zijn’ inhoud. Waar we trots op zijn, maar ook welke misstanden er zijn. De storm aan reacties was en is overweldigend, het blijkt hard nodig om te laten zien dat de keuze voor plat na borstamputatie volwaardig is.
Ander perspectief
De toekomst waar ik vier jaar geleden zoveel zorgen over had ziet er volslagen anders uit dan ik ooit verwacht had. Gaat het nu dan van een leien dakje? Welnee, de ups en downs blijven komen. Maar door de shit van toen kan ik andere vrouwen helpen en ben ik als mens zoveel rijker geworden.
En daarom blijf ik eigenwijs meezingen met Jochem Myjer:
“Het is een irritatiefactortje. Maar. Het. Komt. Goed.”